Monolog

  

 Zamęt i ciemności , w głowie trwożę,

jak to stworzyłeś świat Panie Boże

coś ci nie wyszło? coś przeoczyłeś?

lub zbyt zmęczony stwarzaniem byłeś?

Patrzysz z  wysoka na dzieło swoje-

na ziemię piękną i dzieci Twoje,

jak  rozdawałeś swą miłość szczerze,

 to  podzieliłeś ją w równej mierze?

Nie mogę tego objąć rozumem

i wytłumaczyć sobie nie umiem,

jednym bogactwo i sławę dałeś

innym ból z nędzą zafundowałeś?

Miłość i dobroć rozdawałeś -

czy o niektórych więc  zapomniałeś?

bo wojny pęta, głód i  pożogi

są podarunkiem od Ciebie srogim.

Nie mnie oceniać  zamiary Twoje

lecz jakże serce dzisiaj  ukoję

gdy zewsząd  słyszę ludzkości łkanie

 i odpowiedzi  brak na pytanie.