Pod niebem wspomnień...

Jej imię Nadzieja

Błękitne oczy wtopione

w lazur nieba,

odbijały promienie słońca,

by dotrzeć mogły do ciebie.

Kojący głos muskał,
trwożnie bijące serce.
Delikatny oddech

budził cię rankiem,
a nocą tulił do snu.
Była zawsze,
tuż obok ciebie-

wierna towarzyszka,

wpleciona w życiowe zamęty.

Odeszła...

bo trwać wiecznie nie mogła.

Gdzie się podziała nadzieja,
kto wiarę zmienił w łzy,
gdzie jesteś?
tutaj cię nie ma
zamknęłaś za sobą drzwi.

Kobieta z przeszłością

Z trudem wyjmuje walizki z szafy,

pakuje swoje życie,

układa starannie:

zawiedzione uczucia,

smutki,

żale,

nieprzespane noce,

w kąciku upcha swój ból.

Na wierzch wkłada bezmyślność ludzką,

winy których nie popełniła,

kamienne ludzkie serca

na łzy zabraknie miejsca,

zostawi je na dnie szuflady .

Do kieszeni włoży strzępki radości.

Jutro kupi bilet w jedną stronę

zostawi po sobie przedartą na pół fotografię.

Pod niebem wspomnień

Wtuleni w siebie przeszłością wspomnień,

ciszą nocy do siebie wracają,

by poczuć w sercach dawną melodię,

na strunach miłości kiedyś zagraną.

Pod niebem wspomnień znowu zatańczą,

tak cicho, by snu nie obudzić,

i cisza mroku dla nich będzie tarczą,

by chwili uczuć nikt nie wystudził.

Czas pożegnania ze świtem nadchodzi

Ona i On – dwa serca w rozterce

gdzie teraz pójdą, gdy taniec skończony

gdzie swoje odnajdą miejsce.

Czarna róża

Kiedy zakwitła - oniemiał z zachwytu,

bo ujrzał dzieło spełnienia -

wśród innych kwiatów, okaz niezwykły,

blac rose- zwana z imienia.

Zapragnął ją dla siebie,

by oczy jego cieszyła

i szepnął jej cichutko -

na zawsze bądź mą miła.

Będę cię pieścił swym wzrokiem,

ty mnie zapachem odurzysz,

w twych płatkach serce zostawię

i będę ci wiernie służył.

W życiu słowa są ważne,

lecz na wiatr czasem rzucane,

w ogrodzie gdzie rosną róże,

słowa są nieznane.

Ścięta w ogrodzie marzeń,

żywot wiodła zbyt krótki,

bo kochać jej nie umiał,

wiec ofiarował smutki.

Milcząca i dumna stała,

w zimnym szklanym wazonie,

patrząc swym czarnym wzrokiem,

na życie niespełnione.

Czasami spuszczając listek

o krople wody prosiła,

lecz on jej nigdy nie słyszał,

bo mową kwiatów mówiła.

W ogrody marzeń, ciągle powracał,

by znaleźć róże czerwoną,

o białej śnił, różową kochał

a czarnej życie zmarnował.

Twoja twarz

dawno zapomniana,

zimą wspomnieniem wróciła,

mróz namalował

białą postać na szybie,

zamrożoną,

w przeszłości wspomnień -

spłynie z wiosną

zostawiając

szarą plamę.

Samotny

Samotny przez świat wędrowałeś,

po drogach jak rozrębach,

gdy los swój z trudem dźwigałeś,

ktoś wtedy krzyknął - poczekaj!

Swą rękę mocną ci podał,

by ulżyć zmaganiom twoim,

w deszczowych dniach i chłodach,

sercem ogrzać cię swoim.

Otwarł okno na świat ci szeroko,

byś barw mógł ujrzeć odcienie,

szarości odcień w błękit zamienił,

przywrócił sercu nadzieję.

Oddycham...

Bezszelestnie chwytam dzień w swoje ręce,

przemykając cicho między jego godzinami,

oddycham każdą minutą,

- nie będzie powtórzeniem.

Jeszcze raz daję się porwać nadziei -

co po niej zostanie?

łzy radości,

czy łzy smutku,

boję się jednej i drugiej.

Malutkie serce

Jest taka małość w wielkim człowieku

i taka wielkość w małej kruszynie,

jest serce czyjeś niezawinione

w dorosłym świecie zagubione.

Malutkie serce w tęsknocie tonie,

łezkami każdy dzień okrasza

tak bardzo kochać przecież chciało

czemu więc o nim zapomniano?

Ognisko

Rozpalone z trudem ognisko,

rozgrzewa dłonie,

rozświetla noc,

raduje serce,

nie mów, że ci zimno,

że nic nie widzisz,

że smutno....
Co powiesz- jak zgaśnie?

Z biegiem czasu

Kiedy włos siwieje i lat Ci przybywa

Nie chcesz już nic zmieniać, bo jesteś szczęśliwa?

Kiedy rano wstajesz i słońce na niebie

To Ci już wystarcza- uśmiechasz się do siebie

Cały bagaż strachu i złej ludzkiej woli

zostawiasz za sobą – niech więcej nie boli

Zranioną miłość dawno pogrzebałaś

A swoje marzenia głęboko schowałaś

Dziś patrzysz inaczej: na świat i na siebie

Na ludzi cierpiących, którzy wierzą w ciebie

Podzielisz się wszystkim, co tylko posiadasz

Bo żyjesz dziś dla nich – tym cel życiu nadasz!

Zima

Białe płatki rozsypała,

szarości dnia przykryła,

znowu do nas zawitała

piękna Pani Zima

Świat ubrała w biel zachwytu,

mrozem wszystko ścięła,

czyjeś serca zgubione

też w ramiona wzięła

Zimo, zimo - piękna jesteś

ludzie cię kochają,

ale serca zamrożone

wiosny wyglądają.

Znikam

Znikam jak ptak wzbijający się w górę

nad morzem ludzkiej obojętności

Podmuchem wiatru trzepoczą skrzydła

poobdzierane z piór.

Jeszcze tylko na moment uniosę głowę,

ogarnę swym wzrokiem twą postać

Wspomnieniem przywołam chwile

dni dobrych, smutku i rozstań.

Już nie usłyszę , Twego wołania,

z lekkością wzbiję się wyżej

Zabrakło serca i dobrej woli,

bym mogła zawrócić z tej drogi.

NIE OGLĄDAJ SIĘ

Nie oglądaj się za siebie

Gdy przeżyłeś wiele lat

Co zgubiłeś już nie znajdziesz

Nie nadrobisz tamtych strat.

Co minęło rozpłynęło się jak łza

Co odeszło, to pokryła śniadźią rdza

Co zniszczono, odbudować już nie warto

Co zdeptano zapomnienia kartą,

Jutro dzień dla ciebie inny wzejdzie

Darem losu i nadzieją niechaj będzie

Na te lata w których jeszcze przyjdzie żyć

Choćby pod nurt przyszło ciągle iść,

Słowa

Nie nadawaj znaczenia słowom,

bo one nie wiele dziś znaczą,

jak w wierszu pełnym banałów

by ramę zachował swoją.

Z tą ramą i obraz jest piękny,

oprawą swą musi nas skusić,

lecz życie to nie wiersz mój kochany,

lecz serce biegnące z pomocą!

Miłość i obłuda

Obłuda pod rękę z miłością szła,

jedna się śmieje ta druga łka,

lecz kiedyś wpadły na pomysł ceniony

bo powędrować w dwie różne strony.

Idzie obłuda swą ścieżką krętą,

lecz coś swą minę ma bardzo smętną,

chciała by dopiec komuś do żywca

lecz obok nie ma żadnego poczciwca.

Miłość gwieździstą drogą wędruje,

w dobroci serca swe obfituje,

jeśli ją spotkasz to ci się darzy,

bo ona daje to o czym marzysz.

Kiedy znów swoje drogi złączyły-

przez chwilę nawet boje toczyły

i tak zamiary swoje zmieniały,

czasem szły razem, lub się rozstawały.

Uważaj zatem człowieku drogi,

nie wpuszczaj ich obu za swoje progi,

szukając szczęścia, rozglądaj się bacznie,

bo tylko miłość ma swoje racje!

Ocean życia

Ocean życia falami wezbrany

unosi twą kruchą postać,

burzami i wichrem ciągle miotany

marzeniom nie możesz sprostać.

Płyniesz szukając spokojnej przystani

kotwicę pragniesz już rzucić,

lecz brzegi gęsto pokryte rafami

cumy nie możesz zarzucić.

I nie wiesz co robić i dokąd płynąć

rejs przecież znowu niepewny,

czy uda się wreszcie do celu dopłynąć

by los poskromić tak gniewny.

Może to jesień

Oddaje Ci miłość,

oddaje wolność,

oddaje wszystko co wzięła,

byś mógł uwierzyć,

że życie obok

piękniejszych barw nabiera.

Zamknij w swym sercu

najlepsze chwile

by wracać do nich wspomnieniem,

pisz o miłości przepiękne wiersze

by stała się twym spełnieniem.

Monolog

Zamęt i ciemności , w głowie trwożę,

jak to stworzyłeś świat Panie Boże

coś ci nie wyszło? coś przeoczyłeś?

lub zbyt zmęczony stwarzaniem byłeś?

Patrzysz z wysoka na dzieło swoje-

na ziemię piękną i dzieci Twoje,

jak rozdawałeś swą miłość szczerze,

to podzieliłeś ją w równej mierze?

Nie mogę tego objąć rozumem

i wytłumaczyć sobie nie umiem,

jednym bogactwo i sławę dałeś

innym ból z nędzą zafundowałeś?

Miłość i dobroć rozdawałeś -

czy o niektórych więc zapomniałeś?

bo wojny pęta, głód i pożogi

są podarunkiem od Ciebie srogim.

Nie mnie oceniać zamiary Twoje

lecz jakże serce dzisiaj ukoję

gdy zewsząd słyszę ludzkości łkanie

i odpowiedzi brak na pytanie.

Majorka

Ta piękna wyspa w snach mych bywała,

zachwytem morza ,mnie urzekała,

rozgrzanym słońcem, wiatru ochłodą,

może się kiedyś stanie przygodą?

Palmy zielenią wciąż przyciągały,

miasta urokiem swym czarowały,

góry wspaniałą moc pokazały

serpentyn grozą brawurowały.

Cudem natury rajskie ogrody,

ścielą się cieniem dla twej ochłody,

miłością kuszą noce upalne...

tu wszystko staje się tak realne.

W blasku księżyca brzegiem wędruję,

morze swym szumem wspomnienia snuje,

ciepłym dotykiem ślad stóp rozmywa,

z każdym przypływem radość dobywa -

jakby z pomocą do mnie przyjść chciało,

gorycz przeszłości niwecząc falą.

Lata mijały sen, snem pozostał -

któregoś lata marzeniom sprostał,

dzisiaj wspomnienie tylko zostało

jakże cudownej mocy nabrało!

Mamona

Rozprawiacie głośno o swoich problemach,

o tym, że samochód znowu zmienić trzeba,

pieniędzy malutko, słabo zarabiacie,

a trzeba by kupić jakąś nową dacię,

ogrodnika szukać najlepiej taniego,

gosposię, co umie gotować z niczego.

wakacje na Cyprze albo i na Malcie,

koniecznie w hotelu o super standardzie,

konto wam w szwach pęka, lecz ciągle wam mało

jeszcze by się kilka wam takich przydało.

Leniwie jak rzeka upływa wam życie,

z życia przyjemności czerpiecie obficie.

Zastanów się jednak czy to nie przesada

i pieniądz twą głową za bardzo nie włada,

gardzisz swoim bliźnim, bo mu się nie wiedzie,

pewnie go nie wesprzesz kiedy będzie w biedzie.

Tak bardzo wysoko swą pozycję cenisz,

ludzi na przydatnych albo nie, wciąż dzielisz.

Tylko z tymi możesz spędzać czas tak drogi

od których dostajesz wymierne korzyści.

Twój podział mojemu podołać nie zdoła

Bo kwadrat nie może mieć postaci koła,

mamona na oczach w kwadracie zamknięta,

koło o innych - czasami pamięta.

Kolejny dzień,
szarym woalem spowity,
oddaje ciało bezsennej nocy,
jesteś jego niechcianym dzieckiem,
karmiony bólem,
oplątany ramieniem
czarnych skrzydeł strachu,
przytłoczony wszechobecnym
głazem obojętności.
Demon ciemności,
bezlitośnie
rozszarpuje serce,
odmierzając czas
wieczności nocy.

A kiedy...

A kiedy przyjdziesz -

spojrzeniem swych oczu,

dotykiem dłoni,

zniewolisz me ciało -

szepniesz jak czuły kochanek -

chodź ze mną

Wiem, nie oszukasz,

tobie

można wierzyć.

I za nim mnie zabierzesz

w krainę miłości

poproszę o małą chwilę -

by wrócić po raz ostatni

na drogę,
z trudem przebytą

i pójdę w milczeniu za tobą...

Jak ptak

Kiedy się ptakiem odrodzę

i w niebo wzbiję wysoko,

me serce wiatrem ochłodzę,

a łzy swe oddam obłokom.

Promienie słońca me ciało ogrzeją,

gdzieś w chmurach smutki porzucę,

wolności skrzydeł poddam się drżeniom,

radosnym śpiewem nowy dzień obudzę.

To ja...

Kiedy będzie Ci smutno
i życie wszystko w pył zamieni,

kiedy ból istnienia

trwogą wypełni twe serce,

usiać przy mnie,

gorycz łez zamienię w śmiech,

strach w odwagę,

zagubienie w pewność-

nie uciekaj ode mnie,
przecież mnie potrzebujesz;

jak wody,

chleba,

miłości,

popatrz jestem tutaj,
na wyciagnięcie ręki

- to ja

Twoja nadzieja.

Człowiek

Naucz się kochać człowieka,

daj mu kawałek miejsca obok siebie,

otwórz ramiona,

podaruj skrawek serce,

nie pytaj dlaczego płacze-

przecież wiesz,

płacze przez człowieka.

Cyber życie

Drugą twarz niejednemu dano

z komputerem powiązano.

Tu ego twoje nabiera mocy

pod osłoną ciemnej nocy.

W tym nierealnym świecie

oszukasz nie jedno serce kobiece,

a jeśli jesteś sprytną kobietą

to dla faceta będziesz podnietą.

Przed monitorem wszystkie twe wady,

lustrzanej nabiorą ogłady -

tu się odmłodzisz o kilka lat

i konto rośnie bez żadnych wpłat.

Tu słodkim słowem sypiesz z rękawa,

flirt to dla ciebie niewinna zabawa,

zranisz, zdradzisz, oszukasz skrycie

jakże wspaniale mieć drugie życie!

Cud uzdrawiania

ZUS to instytucja która ma na celu,

zadbać o twe zdrowie jak zadbało wielu.

Siłę ma wprost boską, cud za cudem czyni,

u nich wyzdrowiejesz w ciągu jednej chwili.

Na ciebie nie patrzy, bo nie ma powodu,

wystarczy jej zdjęcie z twojego dowodu.

Papierki przyniosłeś, lata chorowałeś,

to jest mało ważne bo już wyzdrowiałeś!

To, że specjaliści nie z twojej dziedziny,
nie ma już znaczenia w uzdrawiania chwili.
Wiara czyni cuda, to dar nieprzeciętny,

chwilami już myślisz, że jesteś stuknięty.

Z góry już wiadomo, co ustalić mają,

masz być przecież zdrowy! - o to już zadbają!

Orzeczenie przyszło renta nie przyznana,
wszystko w majestacie zusowskiego prawa.

Bajka o Adamie

BAJKA O ADAMIE

Na świeczniku sławy stał z życia czerpał to co chciał

Maskę wkładał na oblicze, swą szlachetność rzucał skrycie

Wiele ludzi się nabrało bo perfekcją świetnie grał

Kłamstwo prawdy nie widziało cięgle z ust wylatywało.

Plany w swojej głowie snuł, jak podbijać miraż swój

Jak zdobędzie poklask duży, życie łatwiej będzie służyć

Tak po szczeblach swych wędrował maski zmienić nie próbował

Byle wszystko się kręciło, a kłamstewko prawdą było.

Z internetem obeznany, pragnął szukać jakiejś zmiany

Stara żona już zużyta, taka jakaś chorowita

W świat wyruszyć trzeba wielki i poszukać nowej Ewki

Co by grosza trochę miała i prestiżu mu dodała.

Ewa z wężem konszacht miała i Adama omotała

Teraz tylko uknuć plan jak się pozbyć jednej z pań

Problem duży, głowa pęka jak z ofiary zrobić sępa

Gdy pomysłu było brak, trzeba było ruszyć w świat.

Dwie walizki, parę płócien no i maska oczywiście

Żona niech swe łzy wylewa, a mnie przecież wzywa Ewa

Przy niej będzie tylko raj, bo ja dla niej chłop na schwał

Z wężem przecież układ miała, teraz prezent otrzymała.

Prezent marny i zużyty, przechodzony bez dwóch zdań

Ale lepsze to niż pustka która wieje z czterech ścian

Gdy prezentem już się stał, pora przyszła na to

By zachwycić wszystkich wraz swą zewnętrzną szatą.

Jestem wielki, jestem boski nie obchodzą mnie już troski

Będę sławny i bogaty, uśmiechnięty i radosny,
Ewa domek mi kupiła, w świat szeroki wprowadziła
Wymagania ma niewielkie, wszystkie moje kłamstwa przełknie.

Jak zachować swe oblicze, by swym blaskiem lśniło
Zrobię z siebie męczennika, kłamstwa nikt mi nie wytyka
Na bezdomność ponarzekam mego płaczu płynie rzeka
Uwierzyli wszyscy dość, taki ze mnie sprytny gość.

Teraz siedzę w pięknym domu z walizeczką pełną kłamstw

Nikt się do niej nie dobierze, bo kluczyki swoje mam

Trochę w życiu pozmieniałem, nową rolę już zagrałem

Nie znajdziecie mnie już nie, rozpłynąłem w świecie się....

Czekanie

A ty czekasz na miłość ulotną,

która z wiatrem do ciebie przyfrunie,

strzępy uczuć chcesz złapać w swe dłonie

zamykając w świecie swych złudzeń.

A ja czekam na śpiew skowronka,

który rano do życia obudzi,

na świat zaplątany w zieleni pnączach

bym duszę w nim mogła znużyć.

Każdy z nas ma inne marzenia,

ulepione przeszłością zdarzeń -

dla jednego słońce nadzieją,

dla drugiego miłość jak słońce.

Przyjaźń

Dam ci coś cenniejszego

niż kochania przywilej,

coś - co nie zgaśnie jak iskra,

która nim zabłysła

w ciemnościach żywot straciła,

dam ci coś cenniejszego

niż łyk chwilowych uniesień,

pozorem miłości mamiony,

dam ci coś cenniejszego,

co kłamstwem nie przesiąkło

i lawą zdrady nie wypłynęło,

dam Ci coś, czego wszyscy pragną,

co rodzi się z ziarenka i w siłę dębu rozrasta,

co wyrywa duszę z ciała samotności,

zagłuszając niemy krzyk zegara…